Camera Make: Canon
Camera Model: Canon EOS 350D DIGITAL
Image Date: 2008:10:10 10:23:51
Flash Used: No
Focal Length: 28.0mm
CCD Width: 3.42mm
Exposure Time: 0.0040 s (1/250)
Aperture: f/11.0
ISO equiv: 400
White Balance: Auto
Metering Mode: Matrix
...[همه می دانیم که سرنوشت محتوم آدمی مرگ است و زندگی همه ی انسان ها از نقطه ای اغاز می شود و در نقطه ای دیگر پایان می گیرد. فاصله ای کوتاه یا بلند که انسان می تواند در گذار آن خود را با همه ی خصوصیاتش نشان داده و رسالت خود را در حد توان به انجام برساند. مهم نیست که چند سال عمر می کنیم و چگونه و در کجا به دنیا پای می گذاریم و چگونه و در کجا از زندگی رخت بر می بندیم تا به ابدیت بپیوندیم. مهم این است که در این فرصت کوتاه یا بلند چه می کنیم و از خود در اجتماع بشری چه به یادگار می گذاریم. عده ای از ما در خواب به دنیا می آییم و همچنان خواب زده راه عمر را به غفلت می پیماییم و خواب هم از دنیا می رویم. در واقع نه زندگی و موجودیتمان ارزشی دارد و نه نابودی و مرگمان. بی صدا می آییم، بی صدا می رویم و مثل حبابی بر آبگیر حیات می ترکیم و تمام می شویم. در برابر این گروه عظیم که متاسفانه شمارشان بسیار زیاد است، گروه اندک دیگری هستند که با مرگ جسم به مرگ نام و نشان دچار نمی شوند و به دلیل بیداری و هوشیاری و شناخت رسالت خود و به دلیل خدماتی که به جامعه ی انسانی انجام داده اند، نام ونشان، خدمات و آثارشان در ذهن ها بر جای می ماند و از برآیند وجودی آنان شاخه های نوینی بر درخت تناور حیات می روید و بر شکوه و عظمت آن می افزاید. اما کار به همین دو گروه منفعل و فاعل بسنده نمی شود و گروه بسیار اندکی هم وجود دارند که پس از مرگ جسمانی ققنوس وار، از میان خاکستر خود بال و پری گشاده و به زایش دوباره ای می رسند و کودک وار در ذهن مردمان می بالند، رشد می کنند و با زندگی زندگان هماهنگ شده و به گونه ای جاودانگی می رسند که مرگ را به آن راهی نیست و نابودی را برای همیشه انکار می کنند.]...
Camera Make: Canon
Camera Model: Canon EOS 350D DIGITAL
Image Date: 2008:10:10 13:54:20
Flash Used: No
Focal Length: 55.0mm
CCD Width: 5.14mm
Exposure Time: 0.0025 s (1/400)
Aperture: f/14.0
ISO equiv: 400
White Balance: Auto
Metering Mode: Matrix
خواب دیدم قیامت شده است. هرقومی را داخل چالهای عظیم انداخته و بر سرهر چاله نگهبانانی گرز به دست گمارده بودند الا چالهی ایرانیان. خود را به عبید زاکانی رساندم و پرسیدم: «عبیدا این چه حکایت است که بر ما اعتماد کرده نگهبان نگماردهاند؟» گفت:
«می‌دانند که به خود چنان مشغول شویم که ندانیم در چاهیم یا چاله.» خواستم بپرسم: «اگر باشد در میان ما کسی که بداند و عزم بالا رفتن کند...» نپرسیده گفت: گر کسی از ما، فیلش یاد هندوستان کند خود بهتر از هر نگهبانی لنگش کشیم و به تهِ چاله باز گردانیم!
پاييز طالقان
